Eerste dagen in Ghana

Lieve allemaal,

Na twee maanden fulltime schrijven aan het projectplan, waarin we voornamelijk inhoudelijk bezig waren met dingen die we nog helemaal niet konden weten, was het dan eindelijk zover. Om 08:00 uur hadden we afgesproken op Rotterdam Airport, iets wat alle ouders eigenlijk spannender vonden dan wij zelf. Het drong nog niet helemaal tot ons door, 3 maanden stage in een land waar het permanent 35 graden is en je als blanke een ware circusattractie bent. Voordat we uberhaupt doorhadden dat we in de lucht zaten stonden we alweer op de grond op London Heathrow Airport. Het kostte ons anderhalf uur om van terminal 1 naar terminal 5, gate C54 te komen. Heathrow alleen al heeft net zoveel openbaar vervoer als heel Delft en omstreken te vinden is, een ware toeristische attractie op zich. Na een uur vertraging was het tijd om in de mooie 747-400 van British Airways te stappen, van alle gemakken voorzien. Voor ons zat de grootste diva die ik ooit heb gezien. Ze werd nog even boos omdat de man voor haar (de enige blanke samen met ons in het hele vliegtuig) zijn stoel naar achter had gezet toen zij naar de wc was. Toen paste ze er namelijk niet meer tussen. Eenmaal aangekomen, kwamen we op het meest primitieve vliegveld ter wereld. Het enige wat high-tech was, was de warmtecamera die al dan niet ebola moest constateren. Ik was slechts 36,9 graden, wat een wonder was in dit broeierige klimaat. Alles verliep vrij soepel, tot we bij de bagagebanden kwamen, daar hebben we 2 uur op onze koffers staan wachten. Alle complottheorieën waren al uit de kast gehaald, zo zou de bagage gejat zijn of bij het overstappen op het vliegtuig naar Timboektoe zijn gezet. Meestal laten Lorijn en ik deze gedachtegangen ook aan de meiden over, die zijn daar wat beter in namelijk. We werden opgehaald door Lovans, de broer van de baas van KITA (Kumasi Institute of Tropical Agriculture). Hij bracht ons naar het huis van Josephine, een heel lieve mevrouw die was opgebleven totdat wij er waren. Onderweg hebben we maar een keer een politieagent om te hoeven kopen, omdat we met 6 man en 12 koffers in een Toyota Rav4 zaten. De keuze was echter snel gemaakt, een boete is 500 Ghanese Cedi (€125,-) terwijl omkoping slechts 20 (€5,-) Cedi was. Toch blijft dit een apart fenomeen en het was ook zeker een intens rare ervaring. Zondag vertrokken we naar de VIP bushalte in Accra, waar we met een VIP bus naar Kumasi zouden vertrekken. Dit busstation lag echter aan een slecht onderhouden, onverharde weg. De rij in het busstation begon in het midden van de hal (er zat totaal geen logica in) maar na 1.5 uur wachten hadden we eindelijk 5 kaartjes. Op de weg naar Kumasi zijn we twee omgevallen vrachtwagens, met onder andere dieselagregaten tegengekomen. Achteraf bleek dit een van de meest gevaarlijke wegen van West-Afrika te zijn. ’s Avonds kwamen we aan bij ons huisje, wat bestaat uit drie kamers met in totaal 5 stapelbedden, een wc, een soort wc-hokje met een putje waarin we behoren te plassen, een keuken met een gootsteen en een gasfles en een douche. De douche bestaat uit een kraan, een grote emmer water en een kleinere emmer. Dit was in het begin even wennen, maar gaat na vier dagen oefenen best goed. Het voordeel ervan is dat je niet 20 minuten per dag kwijt ben aan wakker worden onder de douche. Het is namelijk niet een heel prettige ervaring en je bent na 2 seconden helemaal wakker. Verder is het leven hier heel primitief. De KITA-campus bestaat uit allemaal huisjes waar we in Nederland nooit in zouden mogen wonen. Soms vraag ik me hier af waarom wij überhaupt sterkteleer en statica krijgen in Nederland, het lijkt hier allemaal niet nodig. De studenten delen een kamer met z’n vieren en hebben naast hun bed elk zo’n twee vierkante meter om te studeren. Vergeleken met hun zitten wij dus vrij luxe! Op KITA verbouwen ze allerlei gewassen, maar ze houden ook heel veel dieren. Zo zitten er in onze voortuin vissen, krokodillen, struisvogels, zwijnen, paarden, antilopes, aapjes en een piton (wel allemaal in hokken gelukkig). Nadat we gesetteld waren zijn we naar Domeabra gelopen. Hier kregen we een rondleiding van Christy Cook, onze Canadese supervisor. We waren een ware circusattractie, alle kindjes wilden met ons op de foto en iedereen vond het zeer interessant. We kochten wat fruit bij de straatkraampjes (winkels hebben ze hier niet) en kregen gratis sugar cane. Een schril contrast met de grote stad Kumasi. Op dinsdag gingen we naar Amun, een westerse buurt in Kumasi. Een gebruikelijk vervoersmiddel is de tro-tro, een busje waar in nederland maar negen mensen in mogen wat hier wordt gevuld met op z’n minst 25 mensen. Toen we uitstapten hadden we pas het gevoel dat we in de grote stad waren. Ik heb nog nooit zoiest meegemaakt, wat een chaos. Iedereen rijdt door elkaar, toetert permanent en schreeuwt constant waar ze naartoe gaan. Overal staan stands met mobiele telefoons, speakers, eten, drinken en ander troep. Ook lopen er overal vrouwen met grote bakken zooi op hun hoofd. Na twee uur rondlopen ben je gesloopt. En dan moet je nog een half uur terug in zo’n busje.. Gisteren zijn we naar een agriculture beurs geweest, op het cultuur centrum van Kumasi. We hebben voor het eerst fufu geprobeerd, een soort deegbal die in een soep wordt gelegd. Dit lijkt een beetje op appeltaart deeg wat nog niet gaar is, maar dan zonder de suiker. Eigenlijk niet te eten maar we knikten instemmend dat we ervan genoten. Zo is het leven hier. Al met al is het te doen, hebben we nog geen enge ziektes opgeloven en zijn er nog geen projectgenoten met afrikanen getrouwd. Laten we hopen dat dit zo blijft..

Groeten vanuit het verre Ghana,

Bart