Start van het project (Deel 1)

Het is al weer even geleden dat ik van me heb laten horen. Ondanks alle vrije tijd die ik over heb schiet het er elke keer toch bij in om een nieuw verslag van mijn overgetelijke gebeurtenissen te schrijven. Bij dezen daarom een korte samenvatting van de periode na de intro week tot nu.
Nadat we redelijk gewend waren; wisten hoe we onszelf van (veilig) voedsel moesten voorzien, douchen met een emmer zelfs niet meer erg vonden en de egg plant onze neus uit begon te komen; was het tijd om een paar project gerelateerde field trips mee te pakken. Met een tro-tro gingen we naar het cultural centre van Kumasi om KITA te vertegenwoordigen op de agricultural seminar. Na wat rondgekeken te hebben luisterden we aandachtig naar de speaches van o.a. een amerikaan van de Farmers Association en de Vice-President van Ghana. Al snel hadden we, als een van de weinige blanken, de aandacht getrokken van nationale televisie. Terwijl er typische afrikaanse dans uit het Ashanti koninkrijk werd vertoond werden wij lang en breed in beeld genomen. Lief lachen en doen alsof je het niet merkte deed de truc. Dit was eigenlijk het motto van de gehele dag; als mensen met je op de foto wilden of met je wilden praten waren ze niet persé geinteresseert in je, maar wilden ze gewoon een keer wat contrast op de foto’s hebben. Ondanks dit hebben we ons hier kostelijk vermaakt. We zagen zelfs verpakkingen met gesneden fruit liggen met nederlandse tekst en Albert Heijn logo erop. Blijkbaar zorgen de mensen die te lui zijn om hun eigen fruit te snijden voor werkgelegenheid in de Ashanti regio van Ghana. Dit zal mij ook zeker stimuleren om op een brakke dag liever lui te zijn dan moe te worden. Het trommel ensemble duwde nog kort een trommel in mijn hand. Daar stond ik, met als enige ervaring het dronken grote trom spelen met vastenavend. Wat maakte het uit, zoals ik al eerder zei: lief lachen deed de truc. Na een enerverende dag was het tijd om naar huis te gaan. Relaxed in een 9-persoons busje, met 28 man, keerden wij terug naar huis. Ergens verlangde ik naar het idee van de Kwibus, maar de harde party muziek maakte plaats voor op band ingesproken gebeden.
Een ander heugdelijk feit was dat we eindelijk aan de project planning zouden beginnen. Vol goede moed hadden we onze Ghanesen verzameld om ze een snelcursus plannen te geven. Ik had echter nooit gedacht dat ze de woorden ‘Time Schedule’ nog nooit in hun leven hebben uitgesproken, laat staan opgeschreven. Na de indeling voor alle drie de maanden te hebben vastgelegd keken ze dan ook ietwat verlamd om zich heen. Ons antwoord daarop; neem de rest van de middag maar vrij. Wij benutten deze mogelijkheid om Kejetia market te bezoeken. Dit schijnt een van de grootste markten in West-Afrika te zijn, met alle drukte van dien. Ik raar niet snel gedesorienteerd, maar toen Cosmos ons de smalle straatjes van de markt in loodste, was het kwaad snel geschiedt. Het leek alsof we binnen in een doolhof waren, alle metalen overkappingen leken op elkaar. Van het stuk waar ze stoffen verkochten belandden we ineens tussen het vlees, om door te stiften naar het schoenengedeelte. Kramen vol met dezelfde artikelen, torenhoge stapels met stoffen en vooral veel vrouwen met bakken eten op hun hoofd. Het was chaos in de breedste zin van het woord. Na twee uur rond te lopen met Melanie, die bij elke stoffenkraam stil bleef staan (ik denk dat we er minstens 30 gehad hebben) waren we gesloopt. We besloten nog wat groente te kopen en op de eerste dag die de 35 graden aantikte in de tro-tro terug naar huis te stappen. Vol passie was Melanie een verhaal aan het vertellen, over hoe ze uit het raampje van het busje plantain-chips gekocht had. Ze ‘zwaaide’ naar de mevrouw die heel hard met een bak op d’r hoofd kwam aangelopen en kocht wat chips vlak voordat het stoplicht op groen sprong. Het was bloedstollend spannend, maar werd met een net andere bewoording beschreven waardoor alle passagiers in een deuk lagen. Ik citeer: ‘then I wanked the girl and she ran to me, I got what I wanted and paid her just before we drove away.’ Een typisch gevalletje van het Dutch-English, het directe vertalen van het woord wenken wat legendarisch nieuwe spreekwoorden oplevert. Toen we thuis kwamen nuttigden we eindelijk ons eerste biertje in Ghana, een heineken wel te verstaan.
Zondag 16 november was het Julia d’r verjaardag. We hadden kralenkettingen op de markt gekocht en zijn naar de butterfly sanctuary gegaan. We hebben hier geen vlinder gezien, maar zijn wel het bos in geweest. Bomen van minstens 60 meter hoog die allemaal zo hun eigen functie in het Ashanti kindom hadden, indrukwekkend om te zien. Om er echt een feestelijke dag van te maken, zijn we ’s avonds uit eten gegaan. Achter een benzine station aan de grote weg lag een grappig binnenplaatsje, waar men overwegend chique gekleed met Ghanese muziek op de achtergrond Banku zat te eten. We hadden ons netjes aangekleed, maar moesten vervolgens als een stel boeren met onze handen eten. Er werd een bal cassavedeeg op ons bord gelegd, met een peper/groenteprutje en een hele talapia. Daarnaast stond een bak water om je handen in te wassen. Omdat je hier met links je kont hoort af te vegen wordt je geacht alleen met rechts te eten en handen te schudden. Helaas voor alle Ghanesen ben ik rechtshandig en doe ik alles met rechts, maar dat weten zij gelukkig niet.
Omdat even geen vrouwelijk gezeur aan je hoofd ook wel eens welkom is, gingen we met Gydion en Daniël naar Apromase. Een klein uitstapje met alleen de gasten werd benadrukt door even langs het lokale voetbalveld te gaan, om te kijken hoe deze zandbak erbij lag. In de lat zaten minstens twee haakse bochten, maar dat mocht de pret niet drukken. Op de weg terug heb ik voor het eerst in mijn leven palmwijn gedronken. Het lijkt een beetje op een sterkere variant van Jenever, zonder de rilling die na het drinken door je hele lichaam gaat. Volgens de studenten hier zat er maar 1% alcohol in, maar de scherpe nasmaak deed anders vermoeden.
Over vrouwelijk gezeur gesproken, ik ben al een keer als vriendje gevraagd en een keer ten huwelijk. Dit gebeurt echter niet op de manier waarop dit in Nederland zou gaan. In het begin van de week, maandag ochtend 06:00 uur wel te verstaan, stond ene Suzan voor de deur van ons huis te wachten. Slaperig deed ik de deur van mijn kamer open, rekte me uit en daar kwam ze. Vol zelfvertrouwen stapte ze het hek van ons huis door en niet veel later stond ze in de daaraan grensende woonkamer. ‘I want to be your boyfriend’ kwam er zelfverzekerd uit. Dat ik rare dingen in Ghana mee zou maken wist ik van tevoren, maar hier was ik niet op voorbereid. Al die jaren heb ik in Delft gewacht totdat er op een brakke zondag een leuke meid voor de deur zou staan, maar tevergeefs. Toch was dit niet echt een droom die uitkwam. Door nee te zeggen en een vals nummer op te schrijven dacht ik haar toch mooi afgewimpeld te hebben, dit was namelijk het beste waar mijn nog slaperige brein op dat moment mee kon komen. Niets bleek echter minder waar. De volgende dag stond Suzan weer om 06:00 uur voor de deur en ’s middags weer. Woensdag heeft ze zelfs de hele dag op de campus gewacht tot ik terug was. Ik begon sluiproutes naar mijn huis te nemen om verder contact te voorkomen. Dit lukte aardig totdat ik nietsvermoedend in de boomgaard een sinaasappel zat te eten. Van achter de bomen hoorde ik een onzekere ‘Hi, how are you’ komen. Zodra ik het gezicht erbij was rende ik op de eerste de beste KITA student af en begon een praatje te maken. Mijn Ghanees Cosmos heeft die middag Suzan maar uitgelegd dat ze niet mee naar Nederland kan voor onderwijs, zoals ze zij dat haar beweegreden was. Het was maar beter als ze hier niet meer kwam, en dat heeft ze gelukkig ook niet meer gedaan.

Deel 2 volgt snel